Niet perfect, wel echt: leven met burn-outklachten en een glimlach

Burn-out met een glimlach (en een dot verf)

Laat ik maar meteen met de stip op de i beginnen: ik heb burn-outklachten. Jep. Geen been gebroken, geen gips, geen mitella, maar mijn lijf riep ineens: “Doe ff normaal, Leonie.” En ik moest luisteren. Toegegeven, niet bepaald mijn sterkste kant.

De eerste signalen? Ik noem het mijn wifi-hoofd: alles komt binnen, maar niks laadt goed. Prikkels? Check. Snel geïrriteerd? Check. Moeheid? Dubbelcheck. Mijn lijf deed z’n best, maar mijn batterij gaf steeds vaker aan: je moet aan de lader. Gelukkig had ik de mazzel dat ik op tijd aan de bel heb getrokken en dat die bel luid genoeg klonk om serieus genomen te worden.

Werk in slow motion

Op dit moment werk ik twee uurtjes per dag. Dat voelt soms alsof ik een sneltrein in slow motion probeer te besturen. Maar er is begrip, en dat is goud waard. Dat ik even gas terug mag nemen zonder schuldgevoel, is misschien wel het krachtigste medicijn. (Na chocola. En thee. Uiteraard. 😉)

Zweet, frustratie en… zone 2

Sporten is mijn uitlaatklep. Of nou ja, was mijn uitlaatklep. Mijn innerlijke bikkel moest keihard slikken toen mijn lijf ineens zei: “Doe het zelf maar, met die gewichten van vorige week.” Ik moest flink in kilo’s terug. Boos? Jep. Gejankt? Absoluut. Maar feit is: ik sport nog steeds. En dat is geen vanzelfsprekendheid.

Hardlopen ging van 5 km fluitend 😚naar 2 km puffend 😰. Inmiddels loop ik in zone 2, voor de niet-hardlopers onder ons: dat is de stand waarin je je buurvrouw nog vriendelijk kunt groeten, in plaats van haar benauwd aan te kijken, omdat je geen lucht meer hebt. En eerlijk? Best lekker, dat trage gehobbel. Ik bouw rustig weer op, op míjn tempo. Inmiddels alweer 3 km onderweg. 

Stippen als medicijn

En dan is er stipkunst 🔴. Mijn stille redding. Waar mijn hoofd overloopt van ideeën, lijstjes en zorgen, is stippen het enige waar ik niets hoef, behalve kleur kiezen en een stip zetten. Eén voor één. Alsof ik met elke stip een beetje chaos uit mijn hoofd op het te stippen materiaal mag plakken. Geen stress, geen haast, geen fout mogelijk (wanneer je de perfectie loslaat 🤪). Alleen ik, verf en een ritme dat rust brengt.

Het is bijna magisch hoe iets simpels als een stipje verf mij helpt om weer even te ademen. Mijn hoofd gaat uit, mijn hart aan. En dat gun ik iedereen.

Niet alles is onmogelijk

Laten we eerlijk zijn: burn-out is niet sexy. Het is verwarrend, frustrerend en soms ronduit stom. Maar het is géén eindstation. Ik wil jou (ja, jij met dat vermoeide hoofd 😮‍💨) meegeven: niet alles is onmogelijk. Misschien lukt het niet zoals vorige week, maar iets lukt wel. En dat is meer dan genoeg.

Dus ja, ik doe dutjes in de middag (hulde voor mijn bank), mijn sportdoelen zijn wat bijgesteld, en mijn productiviteit meet ik tegenwoordig in stippen per dag in plaats van to-do’s. Maar ik leef. En ik groei. Stip voor stip. Stap voor stap.

En jij?
Als jij je ook even verloren voelt, weet dan: je bent niet alleen. En soms is een goed begin gewoon een dot verf op wat dan ook. En thee.. en chocolade… 😇

Lieve groet, Leonie